Zupełnie jak u nas z debatą: najchętniej każdy miałby własną. Z samym sobą. W nieujawnionym nikomu miejscu.
Dlatego też nie wiadomo, którzy przywódcy. Nie wiadomo, czy się wybierają. Nie wiadomo nawet, do którego z Tureckich miast.
Czas pokaże, czy aby przypadkiem na siebie wpadną.
Wychodzi na to, że zwycięży ten kandydat, który przyobieca delegalizację telewizyjnych debat.
Przyszłość kościoła rysuje się w rumianych kolorach, skoro zamiast chleba i wina w roli komunikantów zapanują wkrótce hamburger z colą.
Pan Karol skorzystał.
I pan Jerzy skorzystał. Pewnie nawet nieco bardziej. Zamiast za czynszowe zaległości od razu wylecieć na ulicę, kilkanaście lat przemieszkał sobie na cudzy koszt. A przecież melina i tak nigdy nie należała do niego.
Na szczęście jest jeszcze ktoś, kto na tym złotym interesie stracił: rozszabrowane przez boksera-cwaniaczka miasto Gdańsk.
Skoro się pierwszakowi w liceum kładzie do głowy "Zbrodnię i karę", to rośnie szansa, że w wieku studenckim zacznie eksperymenty moralne z siekierą.
Z braku własnych Niskorosłemu Carewiczowi pozostało świętowanie cudzych zwycięstw.
Choć zamiast parady bardziej przydałaby mu się porada: kończ waść, wstydu oszczędź.
Kardynałowie-kandydaci postanowili zdusić kampanię wyborczą w samym zarodku.
Nauczeni najpewniej doświadczeniem doktora Karola, któremu wraz z upływem czasu trupy powyciągano już chyba z każdej szafy. We wszystkich mieszkaniach.
